Wekelijks rij ik van Roermond naar Beuningen voor behandeling van mijn PTSS-klachten. Klachten die deels voortkomen uit de tijd waarin ik tijdens opnames, door langdurige periodes van isolatie en dwang, trauma’s heb opgelopen die diepe sporen hebben achtergelaten. In een periode waarin ik juist behoefte had aan menselijke verbinding, werd ik opgesloten, in alle eenzaamheid.

Het raakt me dat we in Nederland, ondanks jarenlange beloftes en akkoorden, nog steeds regelmatig separatie toepassen. De Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd meldde afgelopen week zelfs een toename in het aantal keren en de duur van isolatie.

Hoe kunnen we spreken van menswaardige zorg als gedwongen afzondering, en daarmee het gebrek aan verbinding, de realiteit blijft? Wat als we de focus verschuiven van beheersing naar contact, van controle naar verbinding, en dat als basis zien voor herstel?

Pointer van KRO/NCRV bracht dit schrijnende onderwerp gisteren opnieuw onder de aandacht. Het zijn pittige verhalen, maar ze moeten gehoord worden. Laten we in plaats van wegkijken luisteren naar deze verhalen. Ervan leren en daadwerkelijk veranderen.

Elke week dat ik naar Beuningen rij voor mijn behandeling, kom ik een stap dichter bij het loskomen van de last van deze ervaringen. Hopelijk zal ik mijn klachten uiteindelijk achter me laten, maar de ervaringen die ik heb opgedaan, zullen altijd een deel van mij blijven.

📌 Kijk de uitzending van Pointer via deze link.