Ik vond het tijd om wat nieuwe foto’s voor Studio Zondag te laten maken. Niet omdat de oude niet meer mooi zijn, maar omdat ze niet meer echt bij me passen. Ik had behoefte aan meer kleur en eigenheid. En dus bouwden @Peggy en ik een rode studio, droeg ik mijn favoriete oranje blousje en mijn rose broek en pompte ik (in bijna een uur) een enorme rose flamingo op. Helemaal in mijn nopjes!

Toen ik het resultaat aan een vriend liet zien, was het even stil. En uiteindelijk kwam de aap uit de mouw: ‘Ik snap dat niet, hoe kun jij nu depressief zijn? Jij bent toch zo’n kleurrijk persoon?!’

Aan dat onbegrip ben ik inmiddels wel gewend. Sinds ik open ben over mijn mentale gezondheid zijn opmerkingen als: ‘Iedereen heeft weleens een slechte dag’ of ‘Maar je lacht toch?’ vrij gewoon geworden.

Om maar niet over het onbegrip over mijn autisme te beginnen…

Dat onbegrip ontstaat vanuit onwetendheid. Niet iedere depressie is zichtbaar. Niet iedere depressief mens ligt thuis in bed. Het kan jouw collega zijn, je buurvrouw, je sportmaatje wellicht. We herkennen ze niet, omdat ze zo goed zijn geworden in maskeren. Omdat het in onze samenleving niet gewenst is om elke dag met een somber gezicht rond te lopen. Een soort ‘verplicht optimisme’ de norm is geworden. En omdat we vergeten dat we niet met elkaar in gesprek gaan over hoe het écht met ons gaat.

Dat verminderen van onbegrip en het aanmoedigen van échte gesprekken is precies de kern van Limburg Openhartig. En het geeft me dan ook een enorm gevoel van zingeving om deze campagne de komende jaren nog verder vorm te geven. Wist je trouwens dat we 20 maart op interactieve wijze aftrappen? Als jij, net als ik, meer openheid over mentale gezondheid van belang vindt, meld je dan aan voor deze interactieve en gratis bijeenkomst:

Werk jij voor een organisatie die zich voor dit thema wil inzetten, meld je dan aan als partner via een mailtje of dm naar mij.

Alleen samen maken we Limburg Openhartig!